Hoe het begon voor mij.

“Ik ga dus ècht niet op zo’n datingsite hè, no way. Dat is niks voor mij. Als jullie iemand kennen die alleen is prima, maar met een onbekende iets afspreken? Alleen als één van mijn zonen mee gaat”

Dat was wel zo’n beetje de strekking die ik ventileerde in de hoop dat iemand met een idee [lees iemand] kwam. Mijn schoondochter had wel een idee. Leuk joh, gaan we ons samen een keer op zo’n site aanmelden en swypen. Mmmm…swypen? Nou gewoon naar links of naar rechts swypen. Ja ja en hoe dan verder?

Nee hoor, daar begin ik niet aan. Hoewel, die advertentie voor 50+ die ineens voorbij kwam. Zou dat iets zijn? Misschien tòch even kijken. Aangemeld maar dacht vervolgens,

“kom op, je had toch zo’n grote mond  dat je het alleen via via iemand wilde ontmoeten. Afmelden en snel.

Shit, nou weet ik nog niet hoe dat swypen gaat. Maar even opnieuw met een ander account proberen. Foto’s toegevoegd,  wat vragen ingevuld, interesses etc. etc. Toch twijfel en nòg maar een keer afgemeld.

Toch kon ik wel kijken op de site en “mannen bekijken”. Wat mij dus vreselijk leek dat zou gaan gebeuren deed ik dus nu zelf. En hoe was het ook al weer. Moest ik nou naar rechts of links swypen?  Oh god, wat een gedoe. Maar die ene komt wel steeds in beeld en ik weet niet wat het is, maar er is wel iets. Zijn het z’n ogen? Of z’n glimlach?  Volgens mij kan je wel met hem lachen want er zit iets van humor in zo wie zo. Oh nu heb ik geswypt. Was het wel de goede kant op? Ik heb geen idee meer.

Wat? Is er een match? Hoe kan dat nou.  Oké toch maar kijken. Wauw, diezelfde man die ik leuk vond heeft mij ook geliked. Oké en wat nu dan? Oh er komt een bericht van hem binnen. Leuk dus.  Na een paar chats vraagt ie of we iets zullen afspreken. Ho ho, niet te happig zijn. Dat is vast niet goed op zo’n site. Ik wacht wel even een tijdje. Ga eerst wel even wat anders doen. Na 1,5 uur reageren is vroeg genoeg. Dus ga nu reageren en zeggen dat ik dat ook wel wil. Wat???? Waarom kan ik niet meer inloggen. Ik heb toch betaald voor een abonnement. What’s happening now? Shit, nou denkt ie dat ik geen interesse meer heb zeker. Het wil dus echt niet meer en ga wachten tot mijn zoon thuis komt. Balen, mag ik gelijk uitleggen wat moeders aan het doen is. Maar goed het is dringend dus ik moet wel. Na ook even gekeken te hebben is het nuchtere antwoord, Geen idee hoor waarom het niet werkt, maar ik ga naar bed. Het is al laat. Ja en? Nou, dan stuur je morgen maar een mail naar die site zelf.  Ja, hallo, wat is dàt nou voor oplossing.  Gelukkig. Ik weet zijn voornaam en de plaatsnaam. Google is toch je beste vriend? In ieder geval iets in die strekking.  Dus Gerard, Apeldoorn.  Oké, er wonen er wel een aantal maar het werkt dus wel en na een paar Gerard’s zie ik zijn profielfoto tevoorschijn komen. Helemaal blij stuur ik via messenger een bericht. “Kan het zijn dat ik met jou gechat heb via een datingsite? Ik kan namelijk niet meer inloggen maar volgens mij ben jij degene die mij uitnodigde om wat te gaan drinken. Nou dat lijkt mij wel leuk.

Rest is History of eigenlijk juist niet. Het was het begin van ons”.

En dan is het morgen 2 maand geleden dat ik uit nieuwsgierigheid op de datingsite ging kijken. Niet voor te stellen als ik zie hoe we met elkaar omgaan. Kinderen hebben we ontmoet en ook de eerste vrienden van elkaar hebben we aan elkaar voorgesteld. Het blijft dan toch spannend. Hoe vinden ze mijn lief? Tot nu toe alleen maar lieve reacties en het wordt ons gegund dat we geluk hebben gevonden. Elke keer dat we elkaar zien is er weer een stuk herkenning dat we delen. Het praten over alle onderwerpen lijken de normaalste zaak. En wat heb ik al een mooie lijst met prachtige nummers. De één nog liever dan de andere. Ik luisterde hoofdzakelijk naar de muziek van een nummer. Daar lag mijn gevoel het meeste. Door Gerard leer ik ook meer naar de tekst te luisteren. Wat blijken er mooie teksten te zijn. Een aantal staan hier al op deze site. Ik draai ze “grijs” als ik naar mijn werk òf naar Apeldoorn rij. En dan komt er ineens weer een app met een verwijzing naar een ander nieuw nummer. En steeds als ik denk, het kan haast niet mooier zijn dan de vorige, blijkt er weer meer in een tekst te zitten en komt het weer bij mijn lijst op. Het laatste nummer die erbij is gekomen is van Rod Stewart. For the first time. Ik krijg er weer niet genoeg van en krijg gewoon de kriebels weer. Dank je wel weer, Gerard. Het maakt het aan de ene kant weer wat makkelijker om 60 km verderop te zitten aan de andere kant is het net of je hier ook bent. Oh, en de muziek waar het eigenlijk mee begon voor mij, van Ray Wilson, Not Long Still Springtime en First Day of Change? We gaan ze live horen. 1 December gaan we er samen van genieten. Echt iets om naar uit te kijken. Het mooie is, er is zoveel om naar uit te kijken. Is het echt 2 maanden? Wat zal er nog veel muziek bij kunnen in mijn, in onze lijst

En nu?

Is het ineens 2 jaar in plaats van 2 maand?  Nu achteraf lijkt het omgevlogen, of nee, eigenlijk is dat niet het goede woord. Er is veel gebeurd. Hoogtepunten als vakanties maar ook het kopen van een huis dat we met z’n tweeën zo opgeknapt hebben. Elk hoekje kennen we, maar dan wel in de goede zin van het woord of betekenis. Ook daarin hebben we elkaar leren kennen. Niet altijd met elkaar eens maar ook dat hoort bij het samen optrekken.

Na het huis opknappen hadden we iets meer rust voor onze volgende vakantie. En ja, dat had zeker wel een hoogtepunt. Op twee knieën te huwelijk gevraagd worden in een park vol met andere mensen om je heen. Genietend van de zon, muziek en gesprekken was daar ineens de vraag, “Ik zit hier op twee knieën voor je. Wil je met mij trouwen?”